Προσπαθώντας να κοιμήσω τη Ματίνα εδώ και κάμποση ώρα (γιατί είμαστε και νυχτόβιοι τύποι) δέχτηκα την παράκλησή της να πάω λίγο στο δωμάτιό της και να της πω μια ιστορία. Το τελευταίο διάστημα ζητάει συνέχεια να της αφηγούμαι διάφορες ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό μας (μου φαίνεται μας άνοιξε "φάμπρικα" η γιαγιά Σταματία με τις καλοκαιρινές διηγήσεις της)!
Ξεκινώντας να της λέω για τότε, μόλις ανέφερα τον παππού της το Θανάση (που πέθανε ένα χρόνο πριν γεννηθεί) άρχισε να κλαίει και να τα βάζει με την ατυχία της που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει (όπως και τον άλλο της παππού)! Έκανε πάλι την ίδια απλή ερώτηση: πού είναι ο παππούς τώρα; για να δώσει μόνη της την απάντηση με ερώτηση: στον ουρανό, στα αγγελάκια, πάνω από τα σύννεφα; Ναι, της λέω! Όπως εκείνος ο παππούς στην ταινία "Ψηλά στον ουρανό", που έδεσε στο σπίτι του χιλιάδες μπαλόνια και πέταξε μ' αυτό ψάχνοντας το μέρος που ονειρεύτηκε, έτσι κι ο παππούς σου ζει σ' ένα σπίτι στον ουρανό μαζί με τ' άλλα αγγελάκια! Στην επιμονή της να θέλει να πάει να τον δει πήρε από τη μεριά μου την αφελή διαβεβαίωση ότι εκείνος μας βλέπει από κει πάνω κι ας μην τον βλέπουμε εμείς και χαίρεται για σένα, χωρίς βέβαια να ικανοποιηθεί! Επειδή της έχουμε πει πως και οι δυο παππούδες της έχουν πεθάνει επειδή αρρωστήσανε και δεν μπόρεσαν να γίνουν καλά με ρώτησε: πότε μπορούμε να πάμε έξω; Απορημένος τη ρώτησα κι εγώ γιατί; για να μου δώσει την εξής καταπληκτική απάντηση (που είναι και ο λόγος του σημειώματος!): Να, θέλω να βγούμε έξω, να πάρουμε ένα σύννεφο και να πάμε στον ουρανό να βρούμε τους παππούδες μου! Μετά θα τους βάλουμε πίσω στο σύννεφο να ξαπλώσουν και θα τους φέρουμε κάτω στη γη για να τους πάμε στους γιατρούς να τους κάνουν καλά, γιατί εγώ τους θέλω μαζί μου! Τι, εγώ να μην έχω κανέναν παππού;
Με τη Ματίνα λοιπόν να έχει μεταφυσικές ανησυχίες τις μεταμεσονύκτιες ώρες και την κουβέντα να εξελίσσεται σε πεδίο φιλοσοφικών αναζητήσεων (ποιοι είμαστε, πού πάμε, τι γινόμαστε μετά θάνατο και τα τοιαύτα) άλλη μια δύσκολη μέρα μαζί της έφτασε(;) στο τέλος της...
Υ.Γ. Αφού δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε τους αληθινούς μας παππούδες και για να μη μείνει αναπάντητο το τελευταίο ερώτημα (απορία και παράπονο μαζί) της Ματίνας, έδωσε τη λύση η ίδια: "υιοθέτησε" έναν παππού, το Λευτέρη για μας, "Τετέ" για κείνη, που τον αγαπάει σαν αληθινό παππού και παραπάνω (αμοιβαία τα αισθήματά τους φυσικά)!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου