Οι μεταφυσικές ανησυχίες της Ματίνας

Προσπαθώντας να κοιμήσω τη Ματίνα εδώ και κάμποση ώρα (γιατί είμαστε και νυχτόβιοι τύποι) δέχτηκα την παράκλησή της να πάω λίγο στο δωμάτιό της και να της πω μια ιστορία. Το τελευταίο διάστημα ζητάει συνέχεια να της αφηγούμαι διάφορες ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό μας (μου φαίνεται μας άνοιξε "φάμπρικα" η γιαγιά Σταματία με τις καλοκαιρινές διηγήσεις της)!
Ξεκινώντας να της λέω για τότε, μόλις ανέφερα τον παππού της το Θανάση (που πέθανε ένα χρόνο πριν γεννηθεί) άρχισε να κλαίει και να τα βάζει με την ατυχία της που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει (όπως και τον άλλο της παππού)! Έκανε πάλι την ίδια απλή ερώτηση: πού είναι ο παππούς τώρα; για να δώσει μόνη της την απάντηση με ερώτηση: στον ουρανό, στα αγγελάκια, πάνω από τα σύννεφα; Ναι, της λέω! Όπως εκείνος ο παππούς στην ταινία "Ψηλά στον ουρανό", που έδεσε στο σπίτι του χιλιάδες μπαλόνια και πέταξε μ' αυτό ψάχνοντας το μέρος που ονειρεύτηκε, έτσι κι ο παππούς σου ζει σ' ένα σπίτι στον ουρανό μαζί με τ' άλλα αγγελάκια! Στην επιμονή της να θέλει να πάει να τον δει πήρε από τη μεριά μου την αφελή διαβεβαίωση ότι εκείνος μας βλέπει από κει πάνω κι ας μην τον βλέπουμε εμείς και χαίρεται για σένα, χωρίς βέβαια να ικανοποιηθεί! Επειδή της έχουμε πει πως και οι δυο παππούδες της έχουν πεθάνει επειδή αρρωστήσανε και δεν μπόρεσαν να γίνουν καλά με ρώτησε: πότε μπορούμε να πάμε έξω; Απορημένος τη ρώτησα κι εγώ γιατί; για να μου δώσει την εξής καταπληκτική απάντηση (που είναι και ο λόγος του σημειώματος!): Να, θέλω να βγούμε έξω, να πάρουμε ένα σύννεφο και να πάμε στον ουρανό να βρούμε τους παππούδες μου! Μετά θα τους βάλουμε πίσω στο σύννεφο να ξαπλώσουν και θα τους φέρουμε κάτω στη γη για να τους πάμε στους γιατρούς να τους κάνουν καλά, γιατί εγώ τους θέλω μαζί μου! Τι, εγώ να μην έχω κανέναν παππού;
Με τη Ματίνα λοιπόν να έχει μεταφυσικές ανησυχίες τις μεταμεσονύκτιες ώρες και την κουβέντα να εξελίσσεται σε πεδίο φιλοσοφικών αναζητήσεων (ποιοι είμαστε, πού πάμε, τι γινόμαστε μετά θάνατο και τα τοιαύτα) άλλη μια δύσκολη μέρα μαζί της έφτασε(;) στο τέλος της...

Υ.Γ. Αφού δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε τους αληθινούς μας παππούδες και για να μη μείνει αναπάντητο το τελευταίο ερώτημα (απορία και παράπονο μαζί) της Ματίνας, έδωσε τη λύση η ίδια: "υιοθέτησε" έναν παππού, το Λευτέρη για μας, "Τετέ" για κείνη, που τον αγαπάει σαν αληθινό παππού και παραπάνω (αμοιβαία τα αισθήματά τους φυσικά)!

Τι θυμήθηκα τώρα...

Διαβάζοντας σήμερα (με καθυστέρηση δύο εβδομάδων λόγω διακοπών και αποχής και από τις εφημερίδες ακόμα) το πολύ καλό άρθρο-κριτική του Ηλία Προβόπουλου στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας (3-7-2010) για το βιβλίο του Γιώργου Πίττα "Η Αθηναϊκή Ταβέρνα" εκδόσεις Ίνδικτος (και του Ν. Χατζηνικολάου φυσικά) ήρθαν στο μυαλό μου δυο σχολικές γιορτές που κάναμε πριν κάμποσα χρόνια στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Καματερού.
Στην αποχαιρετιστήρια γιορτή του Ιούνη λοιπόν, συμμετείχαμε με την τάξη μας μαζί με το φίλο, συνάδελφο και μετέπειτα κουμπάρο μου Αποστόλη με ένα θεατρικό δρώμενο κάθε φορά. Και τα δύο είχαν ως βασικό σημείο αναφοράς τις αθηναϊκές ταβέρνες, που αποτελούσαν και το σκηνικό όπου διαδραματίζονταν όλες οι σκηνές των θεατρικών!
Στο πρώτο θεατρικό (Ιούνης 1997) που είχε τίτλο "Τέσσερα λούμπεν κι ένα λαϊκό" διακωμωδούνταν 4 λούμπεν τραγούδια του '60 ("Είσαι το άστρο της αυγής", "Ντίρι ντίρι", "Τα ζάρια" κι ένα ακόμα που δε θυμάμαι). Το λαϊκό ήταν η γνωστή "Κανάρα" του Χρηστάκη.
Το δεύτερο (τρία χρόνια αργότερα) περιελάμβανε σκηνές από ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, που όλες διαδραματίζονταν σε ταβέρνες: "Της κακομοίρας" (διάφορα αποσπάσματα), "Τα κίτρινα γάντια" (η σκηνή με το Σταυρίδη και τον Γκιωνάκη στην ταβέρνα του Π. Ζερβού), "Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης" (η σκηνή με το Βέγγο και τον Αθ. Προύσαλη που γουστάρουν την ίδια γυναίκα-Μπ. Μοσχονά).
Και τις δύο φορές (περιττό βέβαια να σας πω ότι έπεσε "το γέλιο της αρκούδας") το σκηνικό ήταν έτσι διαμορφωμένο ώστε μετά το τέλος του θετρικού μετατρεπόταν σε κανονική ταβέρνα, με ζωντανή ορχήστρα (μια πολύ καλή κομπανία), γκαρσόνια και ψησταριές που από ώρα έψηναν! Όλα οργανωμένα από τους δασκάλους και τους γονείς!
Ο σκοπός και στις δύο περιπτώσεις ιερός: Η συγκέντρωση χρημάτων για τη δημιουργία αίθουσας πολλαπλών χρήσεων την πρώτη φορά και για την οργάνωση της σχολικής βιβλιοθήκης τη δεύτερη. Με τα χρήματα της πρώτης εκδήλωσης στρώθηκε η αίθουσα με καινούρια πλακάκια, μπήκαν στα παράθυρα ειδικά στόρια συσκότισης, φτιάχτηκαν ράφια στους τοίχους, αγοράστηκαν καρέκλες και μεγάλα τραπέζια ανάγνωσης (8-10 ατόμων). Με αυτά της δεύτερης αγοράστηκαν βιβλία για τον εμπλουτισμό της βιβλιοθήκης, που πολύ σύντομα έφτασαν περί τους 1.200 τίτλους! Αργότερα αγοράστηκε και εξοπλισμός Home cinema.
Όλα αυτά έγιναν χωρίς την παραμικρή ενίσχυση της πολιτείας ή άλλου φορέα!
Γιατί τα θυμήθηκα και τα γράφω τώρα; Απλά γιατί αν χρειαστούμε χορηγούς στα σχολεία μας, ας ψάξουμε να τους βρούμε ανάμεσά μας κι όχι απαραίτητα στις πολυεθνικές...

Η Παιδεία που δεν έχουμε εμείς...

Διαβάζοντας στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (12-4-2010) "το αναγνωστικό" του Χρ. Μιχαηλίδη, αν μη τι άλλο, μελαγχολείς...